Siens hemel

‘Siens hemel’ heet dit boek en vanaf de cover kijkt een prachtig getekende hond je guitig aan. Maar door het woord ‘hemel’ en de donkere kleuren van de tekening, denk je al gelijk dat dit niet een boek is over een vrolijk kwispelende hond die avonturen beleeft in een hemels hondenluilekkerland. Nee, hier is iets serieus aan de hand. En daar werd ik wel nieuwsgierig naar.

‘Siens hemel’ van Bibi Dumon Tak gaat over het verlies van een huisdier. Twee kinderen vertellen over de dood van hun hond Sien en over hoe zij en hun kleine broertje daarmee omgaan.

Heel veel kinderen maken mee dat hun geliefde huisdier doodgaat. Het is best wel moeilijk om daar een boek over te maken, want voor iedereen voelt de dood van een huisdier anders. Er is niet één goede manier om daarmee om te gaan.

En dat is zo mooi aan dit boek, het zegt niet hoe het moet. Het laat alleen zien hoe het kan. En het is ook niet droevig opgeschreven, daardoor kun je zelf kiezen wat je voelt als je het boek leest. Ik vind zelf dat het verhaal verdrietiger wordt door het niet droevig op te schrijven. Maar voor iemand anders hoeft dat niet zo te zijn en dat is heel fijn.

Dit vond ik een heel mooi stukje:

Klein Broertje bleef op de drempel staan.
‘Waar wacht je op?’ vroegen wij.
‘Tot de regen stopt,’ zei hij.
Maar we wachtten niet en begonnen met het graven van een gat in de grond. De regen sloeg al die tijd tegen onze ruggen aan. We merkten het niet, tot Klein Broertje naast ons kwam staan, zijn jas uittrok en Sien ermee bedekte.
‘Waarom?’ vroegen wij.
‘Daarom,’ zei hij.

Het kleine broertje is ervan overtuigd dat Sien naar de hemel is gegaan, boven de wolken. Zijn broer en zus weten dat niet zeker, het zou kunnen. Ik vind het heel mooi dat er geen antwoord is op de vraag waar Sien is als ze dood is. Sien is daar waar je denkt dat ze is.

De tekeningen van Annemarie van Haeringen passen geweldig bij het verhaal en er zit een heel mooi idee achter. Elke bladzijde heeft een groot zwart vlak met daarin met wit tekeningen van Sien. Op elke bladzijde wordt dit zwarte vlak kleiner en is er meer ruimte voor de kleur eromheen. Hierdoor wordt het boek naar het einde toe steeds kleurrijker. Halverwege het boek wordt duidelijk dat die zwarte vlek Sien is. Eerst ben je te dicht bij haar om haar te herkennen, maar met elke bladzijde raak je verder van haar weg en krijg je meer van haar te zien. Tot je Sien aan het eind van het verhaal vrolijk over de bladzijde ziet rennen. Ik vind dit heel mooi want het lijkt een beetje op wat er gebeurt als er een huisdier overlijdt. Eerst is alles zwart en droevig. Maar hoe langer het geleden is hoe minder droevig je wordt, de vrolijke herinneringen aan het huisdier komen terug en alles krijgt meer kleur.

Toen ik ‘Siens hemel’ voorlas aan mijn dochter van zes moest ik zelf bijna huilen. Mijn dochter heeft nog nooit een huisdier verloren en ze luisterde verwonderd naar het verhaal. Zij werd er niet verdrietig van, maar ze had wel gelijk een boel vragen over de dood. Twee verschillende leeservaringen dus. En dat is zo mooi aan dit boek, dat dat kan.