Door John Green
Titel: | Een weeffout in onze sterren |
Auteur: | John Green |
Uitgeverij: | Lemniscaat, 2012 |
ISBN: | 978 90 477 0456 0 |
Ik ben een granaat
‘Ik ben net een granaat, mam. Ik ben een granaat en er komt een moment dat ik ontplof […].’
Hazel heeft kanker. Een nieuw medicijn, in combinatie met beademingsapparatuur, rekt haar leven voor onbepaalde tijd. Genezen zal ze niet. Ze vergelijkt zichzelf met een granaat. Over een tijd zal zij overlijden en de mensen om haar heen met pijn achterlaten. Dat doet haar verdriet. En het doet haar vader verdriet dat zijn zestienjarige dochter zichzelf als een granaat ziet.
Hij huilde veel, mijn vader.
Op een praatgroep van kankerpatiënten ontmoet Hazel de zeventienjarige Gus (Augustus) die door zijn botkanker een been is kwijtgeraakt. Ze vallen direct voor elkaar.
Hazel en Gus zijn gezegend met een flinke dosis intelligentie en galgenhumor. Samen verliefd zijn en samen kanker hebben is niet eenvoudig. Met hun humor slaan ze zich er goed doorheen, al zijn het verdriet en de pijn niet weg te halen. Ooit – veel te snel – zal de dood hen uit elkaar halen. Durf je wel zo dicht bij iemand te komen, als je weet dat je de ander zo veel pijn gaat doen? Hazel niet. Ze wil Gus’ tijdbom niet zijn. Maar de aantrekkingskracht tussen hen is enorm. Probeer dat maar eens tegen te houden. Onmogelijk.
Samen reizen ze vanuit Amerika naar Amsterdam, voor een ontmoeting met de schrijver van Hazels favoriete boek ‘Een vorstelijke beproeving’. Hazels moeder gaat met hen mee. Haar vader huilt als hij hen uitzwaait.
Ik besefte ineens dat hij waarschijnlijk bang was dat hij me nooit meer terug zou zien, dat hij daar waarschijnlijk iedere ochtend als hij naar zijn werk ging bang voor was, wat me klote leek.
‘Een weeffout in onze sterren’ is een prachtig boek. Emotioneel en verdrietig, maar óók grappig. John Green sleurt je volledig mee in het (liefdes)leven van Hazel en Gus. Met zijn poëtische schrijfstijl laat hij jou als lezer meebeleven wat zijn hoofdpersonages ervaren. Hijst Hazel zich haast zonder adem een trap op, raak je automatisch zelf ook benauwd. Hebben Hazel en Gus verdriet om de impact die kanker op hun leven heeft, krijg je zelf ook tranen in je ogen. Dat is een bijzonder talent van John Green, dat het lezen van dit boek extra intens en mooi maakt.
Hazel en Gus voeren bijzondere gesprekken met elkaar, over het leven, over ziek zijn en over de dood. Onderwerpen die een rol spelen in ieders leven, maar die voor hen voordurend centraal staan. De liefde tussen Hazel en Gus is sterk en onvermijdelijk. Niet tegen te houden, ook niet door kanker. Je sluit Hazel en Gus vanzelf in je hart als je ‘Een weeffout in onze sterren’leest. Hun verdriet wordt jouw verdriet en hun verliefdheid wordt ook een beetje jouw verliefdheid. Niet tegen te houden.